• Bilboko Areatza pentsamendu kritikoaren eta hausnarketa sozialaren topagune bihurtuko da maiatzaren 10ean eta 11n, XIX. Liburu Anarkistaren Azokarekin.

CNTk antolatuta, azoka honek argitaletxe independenteak, egile konprometituak, kolektibo sozialak eta irakurzaleak bilduko ditu, ekonomia alternatiboa, langileen feminismoa, memoria historikoa eta meatzaritzako borrokak bezalako gaiak jorratzeko. Parte hartuko duten argitaletxeen artean encuentran Piedra Papel Libros, Ekintza Zuzena, Pepitas de Calabaza, DDT Banaketak, Fundación de Estudios Libertarios Anselmo Lorenzo eta Virus, daude, baita Mujeres Libres, Txarraska eta beste batzuk ere.

Ekitaldia maiatzaren 10rean hasiko da, 12:00etan, Mª Ángeles Fernández eta Jairo Marcosen “Memorias Ahogadas” liburuaren aurkezpenarekin, Marta Martínez kazetariak lagunduta. Oroitzapen itoak Espainiako hainbat lekutan urtegi bat eraikitzearen ondorioz beren herriak, lurrak eta etxeak, zereginak, sustraiak eta bizimoduak, baita hildakoak ere utzi behar izan zituztenen bizitzetan eta istorioetan murgiltzea da. Liburu hau oroimenaren bilaketari buruzkoa da, itotako memoria horiei guztiei buruzkoa, eta idatzitako hitzaren bidez memoria berreraikitzeari buruzkoa. Lanak Bretón & Olarra 2023 ez-fikziozko literatur beka jaso zuen.

17:00etan, Miguel G. Gómezen “CNT y la nueva economía” lanaren txanda izango da. Lan honen helburuetako bat da ulertzea nola gauzatu zen prozesu iraultzailea tokian-tokian, nola antolatu zen ekonomia behetik, tailer bakoitzean, udalerri eta eskualde bakoitzean, 1936ko udan hasitako prozesu iraultzailea interpretatzeko giltzarrietako bat da. Miguel Gómezek idatzi duen liburuak modu sistematiko, serio eta zorrotzean argitzen du sindikatuek iraultza soziala alderdi ekonomikoan nola gauzatu zuten.

Jardunaldia 19:00etan itxiko da, "Trabajadoras. Auzoko emakumeak, memoria eta etorkizuna "izenburupean, Mikel Toral eta Txutxi Paredesekin solasaldia eta solasaldia. Dokumentalak 1930 eta 1960 bitartean jaiotako eta belaunaldi baten historia osatzen duten 32 emakumeren testigantza jasotzen du, Mikel Toral dokumentalaren sortzaileetako baten hitzetan, "Bizkaiko emakume langileen bizitzaren aldeko borroka irudikatzen duen istorio unibertsala".

Maiatzaren 11n, igandea, 12:00etan, "Puta mina. Meatze-arroetako emakumeen hausnarketak meatzaritzari buruz "izenburupean, Conchi Unanue egilearekin batera egindako solasaldiarekin. Dokumentalak ikatz-arroen eguneroko bizitza kontatzen du, eta aipamen berezia jaso du Lisboan, Olhares do Mediterraneo jaialdian. Pieza hau Ciñerako Gordon (Leon) meatze-arroan egindako ikus-entzunezko indusketa bat da, meatze-industria eta hari lotutako bizimoduak eraisteko egoerak eragindakoa. Proiektua talde-lan gisa planteatu da, tokiko taldeen bitartez. Bertan, meategiko azken irudiak meatzaritzako emakumeen artean 2016-2017 aldian izandako elkarrizketekin nahasten dira. Ateratzen den filmean, klase-borrokari buruzko irakurketa epikoari konplexutasun-geruzak gehitzen zaizkio, eta, aldi berean, zainketa-lanari edo osagai afektiboei balioa ematen zaie, meategiari buruzko kontakizun konbentzionalean baztertu ohi direnak.

Ekitaldi hau Bilboko kultur agenda alternatiboan finkatuta dago jada, eta ezagutzaren aldeko apustua egiten du gizartea eraldatzeko tresna gisa. Azokak liburu postuak, kultur jarduerak eta pentsamendu askea eta topaketa kolektiboa sustatzen dituen giroa izango ditu.

• Barakaldok, Bilbok, Donostiak eta Iruñeak berriro hartu zituzten CNT aldarrikatzeko mobilizazioak
• Beste zentral sindikalekin batera edo modu independentean, anarkosindikatuak langileen borrokaren beharra aldarrikatu zuen basakeria kapitalistaren aurrean

"Haiek lan egin dezatela, bizitza lapurtzen ez digun enplegu baten alde" lelopean, CNT kalera atera da ostegun honetan, maiatzak 1. Erakunde anarkosindikalistak sistema kapitalistak ezarritako lan-esplotazioa salatu du, eta langile klasearen duintasuna aldarrikatu du prekarietatearen, estresaren eta desberdintasunaren aurrean. "Azaleko erreformak baztertzeko deia egiten dugu eta eraldaketa sakona eskatzen dugu", adierazi zuten manifestazioetan.

Barakaldon eta Iruñean manifestazioak beste erakunde sindikal batzuekin batera egin ziren, langileen borrokan su-etenik ez dagoela aldarrikatuz, gerra eta faxismoa salatuz. Iruñean, lokal sindikalean pintxopote batekin amaitu zen mobilizazioa. Bilbon eta Donostian, berriz, ,manifestazioak jendetsuak izan ziren.

Bilbon, Maiatzaren 1eko manifestazioa gaur eguerdian amaitu da, Endika, Olatz eta Eva sindikatuko militanteen mitinarekin. Militante horiek hitza jarri zuten aldarrikapen-egunaren amaieran, plazan bildutako ehunka lagunen aurrean. Amaieran, koru batek itxi zuen ekitaldia, A las barricadas! ereserki anarkokosindikalista abestuz.

"Ez dago B planik: edo komunismo libertarioa edo basakeria"

Lehen parte-hartzean, Endikak kapitalismoaren egungo fasearen aurkako alegatu irmoa egin zuen, eta langile antolakuntzari premiazko deia egin zion. Mitinaren zehar, salatu zuen bloke inperialisten erasoaldi berri baten aurrean gaudela, gerraren, kontrolaren eta errepresioaren bidez arpilatze globala lortzeko lehian. "Inperioen artean hautarazi nahi gaituzte, denek berdin esplotatzen gaituzten bitartean. Baina gure lubakia ez dago banderen artean: kideen artean dago ", aldarrikatu zuen, elite kapitalisten arteko gatazkak erabat gaitzetsiz.

Endikak mezuaren muina CNTk planteatzen duen proposamen zehatzean zentratu zuen: 2036 Agenda, lau etapatan (sindikatuen ezarpena, alternatiba ekonomikoa, hegemonia mugatua eta erabateko hegemonia) banatutako plan iraultzailea, benetako kontrabotere bat eraikitzea bilatzen duena. "Kontua ez da bota kapitalistaren azpian eustea, baizik eta geure burua prestatzea eta autogestiotik bidezko etorkizuna eraikitzea", azpimarratu zuen.

Hala ere, gogorarazi zuen ibilbide-orri horrek benetako antolaketa-egiturak behar dituela produkzio-sektoreetan. Horregatik defendatu zuen sektorekako ezarpena eguneroko lanean eta sail sindikalen koordinazioan oinarrituta eraikitzeko beharra, lan-munduaren egungo zatiketa gaindituz: azpikontratazioak, prekarietatea, hainbat enpresak lankideak sakabanatzea, eta abar.

Azken zatian, Endikak aliantzak egiteko beharra aldarrikatu zuen, baina "zentzuz eta estrategiaz". Adierazi zuen CNT prest dagoela zuzeneko ekintza eta autonomia partekatzen duten erakundeekin lankidetzan aritzeko, baina arreta lantokietan jarriz. "Kontua ez da batzea batzeagatik, baizik eta batzea aurrera egiteko", adierazi zuen, eta gogorarazi zuen borroka sindikalak izan behar duela ekintza guztien ardatza, baita izaera internazionalistakoak ere, hala nola Gazako genozidioaren konplize diren enpresei boikota egitea.

Bere hitzaldia mezu argi batekin amaitu zuen: "Analisia, plana eta borondatea ditugu. 2036 Agenda aktibatzeko ordua da. Orain da... edo inoiz ez ". Eta txalo artean amaitu zuen, plazan ozen entzun zen kontsigna batekin: "Komunismo libertarioa... edo basakeria. Anarkosindikalismoa... edo ekofaxismoa. "

"Haiek lan egin dezatela: bizi nahi dugu, ez bizirik iraun"

Olatz militanteak eman zion ahotsa Konfederalaren komunikatuari, CNTren maiatzaren 1eko mitinaren unerik hunkigarri eta borrokalarienetako bat. Indarrez betetako hitzaldian, gogor salatu zuen sistema kapitalistak soldatapeko lanaren bidez egiten duen egiturazko indarkeria.

"Ez ginen jaio ustiategiko makinaren piezak izateko", hasi zen Olatz, lanegun bakoitza gaitzespen bihurtzen duen lan-eredu baten aurkako mezu zuzena zabalduz. Prekarietatea, gainkarga, estresa eta gaixotasuna milioika langilerentzat baldintza normalizatuak direla salatu zuen, boteretsuak bizkarra inoiz tolestu gabe aberasten diren bitartean.

Aurrerapenaz eta erreformez hitz egiten duen kontakizun instituzionalaren aurrean, militanteak gogorarazi zuen langileak oraindik ere lanean ari direla eta bazterretan gaizki bizi direla. "Langileak izateaz harro gaude, baina ez esklabuak izateaz".

Olatzek lapurtutako bizitza berreskuratzeko beharra aldarrikatu zuen: denbora, duintasuna, gorputza eta ametsak. Bizitza antolatzeko modu berri baten aldeko apustua egin zuen, zainketak, gizataldea, samurtasuna eta antolatutako amorrua oinarri hartuta. "Ez dugu erreforma epelik nahi, ezta apurrik ere: dena nahi dugu", aldarrikatu zuen, CNTk zortzi orduko lanaldiaren konkistan utzitako ondare historikoa aldarrikatuz eta anarkosindikalismoak alienatutako lanaren uztarria behin betiko eraisten duela adieraziz.

Salaketa internazionalistak ere leku garrantzitsua izan zuen bere hitzaldian, Palestinako langileak eta bonben azpian eusten dutenak gogoraraziz. "Zure isiltasuna konplizitatea da. Gure oroimena erresistentzia da. Guk ez dugu inor atzean uzten ", adierazi zuen hunkituta, CNTk langileen internazionalismoarekin duen konpromisoa berretsiz.

Hitzaldia mezuaren indarra laburbiltzen duen kontsigna batekin amaitu zen: "Haiek lan egin dezatela. Guk bizi, borrokatu eta gure bizitzako txoko bakoitza askatu nahi dugu. Mundua lan egiten dutenena izango baita, ez arpilatzen dutenena ".

"Ezinezkoa da kapitalismoarekin amaitzea patriarkatuarekin amaitu gabe"

Eva kideak — militantea eta arduradun sindikal, juridiko eta feminista CNTn — hartu zuen hitza, eta hitzaldi sakona eman zuen, funtsezko hiru ardatz jorratuz: errepresio sindikala, oinarrizko langile borroka eta feminismoa, klase borrokaren zati banaezin gisa.

Eva Xixonen CNTko kide diren "Suizako seiak" modu hunkigarrian aipatuz hasi zuen bere hitzaldia. Isun handiak jaso zituzten, sexu-abusuak eta lan-eskubideen urraketak salatu eta kanpaina sindikal batean parte hartzeagatik. "Kontzentrazioak edo piketeak egiteagatik sindikalistak kartzelaren atarian jartzea antolatutako langile-klase osoaren aurkako eraso zuzena da", salatu zuen. Eta puntu positibo gisa azpimarratu zuen langile-mugimenduko hainbat erakunde beren ezberdintasunetatik haratago batu dituen aurrekaririk gabeko elkartasun uholdea.

Ondoren, Evak Binefarreko (Huesca) Litera Meat hiltegian bizi izandako gatazka kontatu zuen. Bertan, CNTk grebarako deialdia egin zuen baldintza oso zailetan: "ahaztutako sektorea, XIX. mendeko baldintzekin, eta egunero abusuak jasaten dituen langile gehienak migratzaileak dira". Errepresioa, kriminalizazioa eta enpresa-batzordearen isiltasun konplizea gorabehera, grebak 1.600 langiletik gorako plantillaren %50etik %80ra bitarteko parte-hartzea izan zuen.

Evak azpimarratu zuen esperientziak desmuntatu egiten dituela migratzaileei pasibotasuna edo konformismoa leporatzen dieten estereotipo arrazistak. "Ezin da nahi izan ikusten, entzuten eta errespetatzen ez dituzten erakundeetan integratzea", adierazi zuen. Gaineratu zuenez, CNT bezalako erakunde batek tresna erreal, horizontal eta borrokalariak eskaintzen dituenean, "langile migratzaileak hor daude, ukondo eta kosta ahala kosta".

Genero azterketara pasatuz, Evak emakume langileen zama bikoitza salatu zuen, 8 orduko lanaldia irabazi eta ehun urtera askok gozatu ezinik jarraitzen dutela gogoratuz: "Ez dago gure etxeetan lanaldiaren amaiera markatzen duen sirenarik". Erakundeek zainketen arloan duten utzikeria kritikatu zuen, baita lanbide feminizatuen eta funtsezkoenen izen ona galtzea ere, hala nola etxez etxeko laguntza, etxeko enplegua edo arreta geriatrikoa.

"Sistema kapitalista ezin da patriarkatutik bereizi, eta borroka sindikalak ezin du borroka feministatik bereizi", adierazi zuen. Paradoxa bat salatu zuen: gizarte honetan sozialki baliagarriak diren lanak esplotatuenak eta feminizatuenak dira, eta jarduera antisozial eta maskulinizatuek — espekulazioa edo industria militarra, esaterako — prestigio eta soldata altuak dituzte.

Antolakuntzako kideei bidalitako mezu zuzenean, Evak irmo hitz egin zuen: "Emakume langileak ezin du borroka hau bakarrik irabazi. Buruan sartu behar duzue: ezinezkoa da kapitalismoarekin amaitzea patriarkatuarekin amaitu gabe. "

Hitzaldiari amaiera emateko, eskerrak eman zizkion Bilboko sindikatuari gonbidapenagatik, eta gogorarazi zuen maiatzaren 1a ez dela tradizio huts bat, baizik eta bere burua klasetzat hartzeko jardunaldi bat, eta berresteko ez gaudela bakarrik, irabaz dezakegula eta irabazten jarraituko dugula.

• CNTk mugimendu feministak deitutako ekintzetan parte hartzeko deia egin du.
• Manifestazioak  Donostian (Antiguoko tunela, 12:30), Gasteizen (San Anton, 12:30), Iruñea (Antoniutti, 13:00), Baionan (Geltokia, 17:00) eta Bilbon (Jesusen Bihotza, 18:00) izango dira.

Emakume langilea berriz ere agenda politikoaren eta komunikabideen jardunetik at gelditzen ari da. Emakumeen langabeziak gora egin du urtarrilean, 32.000 emakume gehiago baitaude espainiar erresuman, ehuneko hori gizonezkoenaren bikoitza izateraino. Bien bitartean, kontratuen partzialtasunera eta behin-behinekotasunera behartuta gauden arren, antza denez, gobernuak titularrak bereganatzeko erabiltzen dituen neurri mediatiko horietako bakar bat ere ez dugu merezi. Kontuak kontu, sindikalismoak eta gizarte-mugimenduek errepresioa pairatzen jarraitzen dute egunero, sindikalismoa egiteagatik espetxe-zigorrari aurre egin behar dioten La Suiza-ko gure sei kideen kasuan bezala.

CNTrentzat, borroka sindikala borroka feministatik banaezina da, sistema kapitalista eta patriarkatua bat diren bezala. Logika kapitalistaren ondorioz, emakumeak ezinbesteko lanetara bideratzen dira (garbitasuna, zaintzak…), giza premiak asetzen dituztenak, baina ordain sari eta merezimendurik gabe egin behar ohi direnak familia-eremuan edo etxeko lan-esplotazioko baldintzetan. Ifrentzuan, balio sozialik ez duten edo zuzenean antisozialak diren jarduera eta ogibideak (industria militarra, burtsa-espekulazioa…), erabat maskulinizatuak dauden sektoreak alegia, gehien ordaintzen direnak eta prestigio sozial handiena aitortzen zaienak dira.

Esparru kapitalista eta patriarkal honetan, prostituzioa beste lan-jarduera bat dela sinistarazi nahie digute emakumeoi. Proxeneta enpresaritzat hartu behar omen da eta hau guztia aldarrikapen sindikal gisa aurkezten saiatzen dira. CNTren ustez, emakumearen gorputzaren esplotazioa ezin da inola ere lantzat hartu. Aitzitik, sexu-indarkeria mota bat da, maskulinotasun hegemoniko bat adierazten duena, non gizonen nahia gizarte-harremanen gailurrean kokatzen den.

Emakume langileak «alderantzizko mundu» horri egunero aurre egin behar dion arren, bere burua sistema arras misogino batean autodeterminatzeko eta defendatzeko gai izan da; sarriegi gainera, bere lankideen gutxiespenari eta mespretxuari ere aurre egin behar izan dielarik. Analisi feministak lanaren birkontzeptualizazio bat aldarrikatzen du, non balioa ez den jartzen jarduera batek merkatu kapitalistarentzat izan dezakeen errentagarritasunean, baizik eta jarduera horrek bizitzari eusteko eta giza premiak asetzeko duen ezinbestekotasunean.

Emakume langilea, autosuntsiketara doan sistema baten aurrean, mundu berri bat sortzen ari da une honetan. CNT kapitalismoaren eta patriarkatuaren aurkako borrokan tresna erabilgarria izan dadin dihardugu egunero lanean eta, horrela, emakumeen zilegizko emantzipazio-asmoak ahalbidetuko dituena.

GORA MARTXOAK 8
GORA EMAKUME LANGILEAREN BORROKA

• Sektorean gehien erabiltzen den jardunbideetako bat ordainketa oker sistematikoa da.
• "Enpresa-praxi txar hori indarrak batuz baino ez da gainditzen", adierazi du sindikatuak.

Zinema-sektoreko ohiko zazpi langilek ekoiztetxe batek zor zizkien 6.359,62 € berreskuratu dituzte guztira. "Hasieran nomina-akats hutsa zirudienak bidegabekeria bat ezkutatzen zuen: ordainketa okerrak, gaizki aplikatutako kotizazioak eta bidegabeko atxikipenak", adierazi dute erakunde anarkosozialetik.

CNTren ekintza sindikalari eta pertsona horien konpromisoari esker, sindikatuak kalkuluak zuzentzea, bidezkoa dena eskatzea eta zegokien dirua ordainaraztea lortu du. Lorpen horrekin, sindikatuak adierazi duenez, "ikus-entzunezkoen sektoreko lan-abusuak ez du normala, normalizatua eta onargarria izan behar", "lankideen arteko elkartasuna da gakoa inor atzean gera ez dadin", eta "ezagutzarekin, antolamenduarekin, eraginkortasunarekin eta elkartasunarekin, gauzak alda daitezke".

CNT sindikatuak figuranteen, aktoreen, aktoreen eta teknikarien eskubideen alde borrokatzen jarraituko du, lanaldi bakoitza, eskubide bakoitza eta esfortzuz irabazitako euro bakoitza errespetatua izan dadin.

Azkenik, sektoreko langileei dei egin diete, noizbehinkakoak edo ohikoak izan: "Ez zaudete bakarrik! Gutxiago ordaindu badizute, zure nomina zalantzan jartzen baduzu, bizkarra estali nahi badiguzu edo bidezkotasunez tratatzen ez zaituztela uste baduzu, bat egin. Elkarrekin indartsuagoak garelako."

Donostiako Udalak administrazioaren isiltasuna adierazi du "Martirien mausoleoa" eta haren gurutze frankista gure afiliatu batzuen hezurren gainean jartzeko 2024ko irailaren 13an egindako eskaerari dagokionez. Horren aurrean, berraztertzeko errekurtsoa jarri dela adierazi nahi dugu.
Era berean, berriro diogu eskura ditugun tresna guztiekin jardungo dugula zitalkeria horrekin amaitzeko.

• CNT sindikatuak Euskal Herriko Etxebizitza Sindikatuak deitutako manifestazioan parte hartzeko deia egiten du
• Ekitaldia abenduaren 14an Bilboko Plaza Eliptikotik hasita "Etxebizitza eskubidea bermatu, negozioari ez!" lelopean egingo dena

Etxebizitza krisiari aurre egiteko, EHko Etxebizitza Sindikatuak manifestazioa egitera deitu du; horrez gain, hurrengo egunetan hainbat asanblada egingo dira, mobilizazioa prestatzeko. Ekitaldi nagusiena Bilbon izango da, abenduaren 14ean, eguerdiko 13:00etan. CNT sindikatuak parte hartzeko deia egiten du, langile klaseari bortizki eragiten dion arazoa baita.

Erakunde anarkosindikalistak, arazoari aurre egiteko funtsezko neurria soldaten igoera orokorra da, "fronte berri bat irekiz, hitzarmen eta enpresa guztietan oinarritutako soldata-igoera esanguratsuak eskatuz". Gainera, etxebizitzaren mugimenduaren eta sindikalismoaren arteko aliantzaren aurrean, "gure babesa eskaini behar dugu gatazka piztu dadin". "Klase-erakunde gisa ulertu behar dugu elkar", azpimarratu du CNTk, eta kosta ahala kosta saihestu behar dugu «klase ertainaren» pentsamendua eta igoera soziala inposatzea, aurreko ziklo politikoaren ezker alternatiboaren ezaugarri izan zena. "Irteera kolektiboa da eta langile klasekoa da".

Honen inguruan berriki iritzi artikulu bat argitaratu da gure web orrian: Etxebizitza krisiaren aurrean, soldata igoera

Konfederaleko Feminismo Idazkaritzaren komunikatua

Gu beldurrarekin bizitzera ohitzen gara. Bizi gara – hobeto esanda, bizirik irauten dugu –, gauez ateratzen garenean erne gaudelako etxera bizirik eta osasuntsu iritsi ahal izateko, erne gaude indarkeria matxistaz zipriztinduriko harreman batean ez erortzeko, erne gaude gu ez gaitzaten jazar, ez gaitzaten bortxa, ez gaitzaten erail. Gure gorputzak ederki asko daki zein muskulu tenkatzen zaizkigun gauez bakarrik ibiliz gero eta oinotsak hurbilegi entzuten ditugunean. Gure taupadak arrapaladan hasten dira tipo nazkagarri horri, lagun nazkagarri horri, buruzagi nazkagarri horri nola aurre egin pentsatzen hasten garenean. Eskuak izerditan izan ohi ditugu, nahikoa irribarre egiten ez badugu, behar bezain atseginak ez bagara, otzanak ez bagara kaleratuko gaituztelakoaren beldurrez. Hausporik gabe geratzen gara enpresan haurdun gaudela konturatzen diren unean pentsatzen badugu. Ito egiten gara gure alabak norekin utzi ez dakigunean maratoi-jardunaldiak baldintza eskasetan egiten ditugun bitartean, jakinda, gainera, gure pentsioak gizonenak baino txikiagoak izango direla.

Hainbeste ohitzen gara beldurrez bizitzera, beldurra gure luzapen bat izatera iristen dela. Eta ez da gutxiagorako: aurten 82 emakume hil dituzte (1). Estatuan 14 bortxaketa salatzen dira egunean, hau da, bat bi ordutik behin, eta 55 sexu-eraso egunean, hau da, bi baino gehiago orduro. Barne Kriminalitatearen Balantzearen arabera, eraso horiek gora egin dute etengabe; izan ere, 2023an baino ia bost puntu gehiago izan dira (2). Horri, izebergaren puntari, egunerokoan bizi ditugun gainerako egiturazko indarkeriak gehitzen zaizkio: enplegua lortzeko zailtasuna, sektore feminizatuen prekarizazioa (garbiketa, zaintza,…), behin-behinekotasunaren erabateko erabilpena, zaintza-lanak gizonek baino neurri handiagoan hartzeagatiko lanaldi-murrizketak, erasotzaileentzako zigorgabetasuna eta biktimentzako erreparaziorik eza, gure kontakizunak zalantzan jartzea, adingabeei egindako sexu-abusuak eta haurren sexualizazioa, ama babesleen aurkako indarkeria, pentsioetan eta osasun eta hezkuntza publikoan murrizketak, egunero eraso matxistak gertatzen diren leku seguruak, eta, gutxi balitz, errepresioa: “La Suiza”ko gure kideak, Xixoneko CNTkoak, kartzelara kondenatuak sindikalismoa egiteagatik, beren lan-baldintzak duintzeko borrokan ari den langile bati laguntza emateagatik. Egun honetaan, Afganistango emakumeen, palestinarren eta kurduen aurkako indarkeria matxistetaz gogoratzen gara. Haien erresistentzia guztiontzako itxaropena da.

Horregatik guztiagatik, azaroaren 25ean onartzen dugu beldur garela, baina beldurrak ez gaitu salbatzen. Gure beldurrak CNTko gure kideekin antolatutako amorru eta alaitasunari bide eman dio. Gure beldurra aldaketaren eragile bihurtu da, patriarkatuaren eta kapitalaren aurkako erreakzioaren eragile, ito egiten baikaituzte. CNTn badakigu elkarrekin defendatzen garela gupidagabeko lan-merkatu baten oldarkeriaren aurrean, eta elkar zaintzen garela erasotzaile matxistengandik, bai gure guneetatik kanpo, baita barruan ere, emakumeak zaintzen ditugun emakumeak garelako. CNTn amets egiten dugu indarkeria matxistarik gabeko munduak eraikitzen ditugu; izan ere, beldurraren beldurrez, ia ezerk ez gaitu ikaratzen.

Bakarrik eta beldurrez nahi gaituzte, elkarrekin eta antolatuta gauzkate.

1 https://feminicidio.net/listado-de-feminicidios-y-otros-asesinatos-de-mujeres-cometidos-por-hombres-en-espana-en-2024/

2 https://efeminista.com/2024-datos-espana-violaciones/